نوری که از ته گودال هم دیده می‌شود.

شرایطی که اکنون دارم مانند کسی است که درون گودالی بی‌نهایت ژرف افتاده. اما، از بالای این گودال بی‌نهایتِ ناامیدی، غم و اندوه، کورسوی نوری به اعماق آن می‌تابد؛ نوری که ترجیح می‌دهم برای دلخوشی خویش هم که شده، نامش را امید بگذارم.

شاید امید همینگونه کشف شده باشد!(اگر اصلا چیزی است که بشود آن را کشف کرد.) شاید فردی در اعماق گودالی، نام همان کورسوی نور را امید گذاشته باشد، شاید هم فردی گم شده در یک جزیره ی دور‌افتاده، نام چشم‌انداز در حال نزدیک شدن یک کشتی را امید گذاشته باشد! شاید هم فردی در حال افتادن از یک پرتگاه، نام صدای افرادی که با سرعت به او نزدیک می‌شوند را امید گذاشته باشد! داستانش دراز است... اما غیر مهم و همینطور غیر فوری!

در کل، دستِ گلِ کاشف یا مخترعش درد نکند. آخر همین امید است که هم‌اکنون، مرا منتظر کمکی از سوی زمان(که بگذرد و راحتم کند.) در اعماق این گودال، زنده و پویا نگه داشته است.

ماه‌ها عاشق نمی‌شوند.

شب است و آسمان ستاره باران. کنار‌ِ من لم داده ای و با هم به این دنیای دست نیافتنی و بی‌کران می‌نگریم. البته من اغلب از ستارگان و کهکشان ها نگاه می‌دزدم و به بازتاب آنها در چشمان دارچینی‌ِ زیبایت خیره می‌شوم. عجب چشمان زیبایی! مانند این است که خدا برای کشیدن آنها کلی وقت گذاشته باشد. ترکیب سیاهی مردمکِ چشمت با رنگ عنبیه ی آن به چشمِ یک شخصیت اسطوره ای می‌ماند.

باز هم نگاهم را به سمت اجرام آسمانی بر می‌گردانم. خیلی اتفاقی چشمم به ماه می‌افتد. شاید من هم مانند قمری‌ام که جذب جاذبه ی تو شده و به دورت می‌گردد، مگر نه؟! تو به زحل می‌مانی و من به آن سنگ های کوچکِ سیب زمینی مانندی که در عظمت آن گم شده‌اند و دور آن طواف می‌کنند. شاید هم تو مریخی و من فوبوس‌ام، همان قمری که تا چند وقت دیگر درون سیاره‌اش غرق می‌شود. اما زیبایی تو را نمی‌شود با مریخ مقایسه کرد.

تو را به سیاهچاله هم می‌توان تشبیه کرد. اگر قلب من کهکشانی باشد مطمئنا تو سیاهچاله ی آنی. حتما برایت گفته‌ام که کهکشان ها بدون سیاهچاله هایشان از هم می‌پاشند. همه ی اجزای قلب من مانند ستاره های کهکشان حول تو می‌گردند، حولِ سیاهچاله ی قلبم.

صبر کن! تو ستاره‌ای! آن هم آبی رنگ. من هم سیاره‌ای پیر و فرسوده‌ که به دور تو می‌گردد. اگر منظومه‌ای داشتی مطمئنم که هزاران سیاره در آن به دور تو‌ می‌چرخیدند.

خوشبختانه تو انسانی. هیچ‌یک از ستاره ها هیچوقت نمی‌فهمند چقدر جذابند و سیارات هم هیچوقت دلیل طواف خود را به دور ستارگان نمی‌دانند، برای قمر ها هم همین توضیح صادق است. کهکشان ها و سیاهچاله ها نیز هیچوقت متوجه این نمی‌شوند که چقدر زندگیشان به هم وابسته است. اما من و تو انسانیم، احساسات داریم. می‌توانیم آنها را ابراز کنیم!

اما من فکر می‌کنم شبیه همان اجرام آسمانی ای شدم که هیچ نمی‌دانند. ترس چه کارها که نمی‌کند. ولی یقین داشته باش که روزی، اگر زنده باشم، روبه رویت فریاد خواهم زد : «دوستت دارم! به اندازه ی سنِ این دنیا و به اندازه ی تمام ستاره های تمام کهکشان های تمام دنیا ها! دوستت دارم! به اندازه ی زیبایی ات، که از همه ی این مقادیر زیاد تر است.»

+انتشار در آینده

هزارتویِ زندگی~

عقربه ی ساعت شمارِ ساعتِ خانه، به عدد ۳ اشاره ‌‌‌‌‌‌می‌کند، من هم وارد اتاقم می‌شوم تا پس از روزی طاقت فرسا لباس های مدرسه‌ام را با شوق و ذوق به این طرف و آن طرفِ اتاقم پرت کنم. وقتی برای ناهار خوردن پیدا نمی‌کنم و به این امید که ساعت ۴ از خواب بیدار شوم و پس از سی دقیقه تمرین کردن ، ساعت ۴ و سی دقیقه وارد کلاسِ زبانم شوم، می‌خوابم.

ساعت ۴ و ۴۵ دقیقه است. با اضطراب از خواب بیدار می‌شوم. ۱۵ دقیقه از آغاز کلاسِ زبانم می‌گذرد. دستم را دراز می‌کنم و به گوشی‌ام چنگ می‌زنم. با همان ۱۵ دقیقه تاخیر وارد کلاس می‌شوم و به طرز عجیبی، معلم سخت گیرم دیر رسیدنم را به سخره نمی‌گیرد. هر چقدر تلاش می‌کنم از مغزم کار بکشم نمی‌توانم. اینگونه است که فقط به خواندن از روی جواب هایم اکتفا می‌کنم و برای کار های اضافی داوطلب نمی‌شوم.

ساعت ۶ عصر است، کلاسِ زبانم تمام شده و من هم بلافاصله پس از اتمامش نشسته ام و برای درس هایم برنامه می‌ریزم، سردردم را نادیده می‌گیرم و سعی می‌کنم تست های استعداد تحلیلی ای را که باید ، حل کنم. با توجه به ناتوانی ذهنی و جسمی‌ام نتیجه ی نسبتا خوبی گرفته‌ام، طبیعتاً حال و اوضاعم در روز آزمون اینقدر اسفبار نخواهد بود.

ساعت ۷ عصر است، حل تست های استعداد تحلیلی تازه به پایان رسیده، ولی فرصتی برای استراحت پیدا نمی‌کنم، پس کتابکار شیمی را برمیدارم و شروع می‌کنم به خواندن و خواندن و خواندن، امتحان شیمیِ چهارشنبه با هیچکس شوخی ندارد، حتی با شما دوست عزیز!

پس از یک ساعت و سی دقیقه کلنجار رفتن با اعداد اتمی و گروه ها و تناوب ها، بالاخره ۱۵ دقیقه استراحت می‌کنم و چایی می‌نوشم -و ته قلبم آرزو می‌کنم که سردردم فرو بنشیند-

سردردم که فرو نمی‌نشیند هیچ، بیشتر هم می‌شود. امان از این زیست! ساعت ۹ و ۴۵ دقیقه است و مغز من هم پر است از انواع جلبک ها و آغازیان-گرچه آنقدر هم که باید در مغزم فرو نمی‌روند-

ساعت ۱۰ و ۱۵ دقیقه ی شب است و من بعد از وقفه‌ای ۳۰ دقیقه‌ای باز به پای درس هایم نشسته‌ام. ببینید بازیِ روزگار با من چه کرده که انشا نوشتن هم برایم سخت شده ‌‌‌است.

ساعت ۱۱ است و کار های من بالاخره تمام شده. اما از شدت سردرد نه می‌توانم بخوابم ، نه می‌توانم کتابی بخوانم. پس تنها راه موجود را بر‌می‌گزینم. فکر کردن

پس از ۳۰ دقیقه فکر کردن ، افکارم را مرتب می‌کنم و به یک خلاصه می‌رسم، این خلاصه‌ی پرکاربرد را اینجا نیز می‌نویسم، باشد که هر روز چشمم به آن بیوفتد و از آن درس های بیشتری بگیرم :

زندگی مانند یک هزار تو است، با این تفاوت که هیچوقت نمی‌توان از آن بیرون آمد و به نحوی آن را حل کرد. زندگی هزاران هزار بن بست دارد، نمونه‌اش همین درس خواندن و به جایی نرسیدن. اما وقتی به بن بست رسیدیم چه کار کنیم؟! وقتی درون هزار تویی قرار داریم و به بن بست می‌رسیم عقب گرد می‌زنیم و به عقب برمی‌گردیم ، دوباره موقعیت را بررسی می‌کنیم و راهی که فکر می‌کنیم درست است را انتخاب می‌کنیم. زندگی هم همین است. وقتی به بن بستی رسیدیم ، باید به گذشته برگردیم و اشکال کار را در رفتار هایمان پیدا کنیم، رسیدن به بن بست در هر کاری می‌تواند هزاران دلیل داشته باشد، شاید انسانی هستیم که کل روزش با حرف های منفی می‌گذرد، یا شاید انسان های توسری خوری هستیم. دلیلش هر چه که باشد ، بهتر است آن را گردن دیگران نیندازیم، اول او خودمان شروع کنیم. تغییر کنیم تا با بن بست های کمتری برخورد کنیم، شاید با این کار به انسان های دیگر هم یاد دادیم که اولا به جای تحلیل بن بست های زندگی ما ، راهِ خودشان را در هزار توی زندگی خودشان پیدا کنند و ثانیا راه و روش مواجهه با بن بست های زندگی خودشان را یاد بگیرند.

می‌دانی که گیر افتادی~

به نقل از پائولو کوئیلیو، افسردگی چیزیست که می‌دانی که درگیرش هستی، اما نمی‌توانی کاری کنی، هر روز به خودت می‌گویی :«باید کاری برای خودم انجام دهم» اما هر چه تلاش می‌کنی نمی‌توانی از دستش خلاص شوی، فکر های بد به ذهنت هجوم می‌آورند، فکرِ موفق نشدن فکرِ اینکه آینده از این هم مزخرف تر خواهد بود فکرِ اینکه زندگی هیچوقت به تو روی خوش نشان نخواهد داد . حقیقت هم این است که خیلی اوقات افسردگی کمر شکن است و انگیزشی ترین حرف های انگیزشی هم پشیزی به حال یک افسرده کمک نمی‌کند. یکی از بهترین تشبیه ها برای افسردگی می‌تواند گیر افتادن در تله باشد. می‌دانی که گیر افتادی، اما نمی‌توانی رها شوی.

+افسردگی واقعا بیماری غم‌انگیزیه.

++موقع نوشتن این متن سردرد گرفتم. اینم غم انگیزه.